Recep Gündüz Alparslan'ın LOFÇALI Pomaklar kitabında yer alan acıklı bir hikaye;
1890'lı yıllarda Galata Köyün'den Ömer Kaçamaçkov, kendince haklı sebeplerle dağa çıkıp çete olur. Karısı Rabişa, kocasına zaman zaman yiyecek götürür. Jandarma Rabişa'yı çetelere yardım yataklık yapmaktan tutuklar. Rabişa, Teteven'de yargılanır ve Teteven meydanında asılarak idam edilir. Rabişa'nın süt emen küçük bir bebeği vardır. Rabişa'nın asılmadan önceki son isteği bebeğini son bir kez emzirmektir. Ağıtta, Rabişa'nın son saatleri şöyle anlatılır.
- Ya mi doneste mıjkoto detentse,
ta da si bozne za posleden pıt.
Çe sa yi donesle mıjkoto detentse,
a tya si mu duma, duma i govori:
-Bozay nani, bozay!
Tova şte ti bide posledno mlyako.
-Ya getirin bana küçük bebeğimi
Şimdi azıcık emsin son defa olarak.
Ve getirmişler ona küçücük bebeğini,
Ve o, ona konuşuyor, konuşuyor ve söylüyor:
- Em, yavrum em!
Bu olacak senin emeceğin son süt.
İşte böyle acıklı bir hikaye. Bu hikayeyi okuyunca köyümüzde (Eskişehir, Beylikova, Uzunburun Köyü halkı da Lofça Pomaklarından) eskiden yaşamış Rabia ismindeki ninemizede lakap olarak "Rabişo" deniyordu. Kimbilir hikayede yer alan Rabişa'nın ağıtından mı esinlenerek böyle bir lakap takmışlar, yoksa tesadüf mü bilinmez. Ancak Pomak atalarımızın her birinin yaşanmışlıkları ayrı bir hikaye, ayrı bir acı.
Pomak dostlarımıza Recep Gündüz Alparslan'ın LOFÇALI POMAKLAR kitabını alarak okumalarını tavsiye ediyorum.
93 Harbi olarak adlandırılan o insanlık dışı vahşette hayatını kaybeden tüm Pomak atalarımızı saygıyla anıyor, rahmet diliyorum